NIEUWS – Brancheorganisaties van kledingbedrijven proberen met het Nederlandse textielconvenant een Europese wet te voorkomen die de arbeidsomstandigheden in de kledingsector moet verbeteren. Dat blijkt uit documenten die in handen zijn van OneWorld en radioprogramma Argos.
ONDERZOEK – Op 4 juli 2016 werd het convenant Duurzame Kleding en Textiel afgesloten. Meer dan vijftig bedrijven committeerden zich aan de afspraken en beloofden te zullen werken aan een eerlijkere, duurzamere en veiligere textielindustrie. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder, en rijst de vraag: wat is er intussen gebeurd? OneWorld en Argos gingen op onderzoek uit en kwamen erachter dat het convenant door sommige partijen ook voor andere doeleinden wordt gebruikt. Doeleinden die haaks lijken te staan op wat het convenant beoogt: de verbetering van de arbeidsomstandigheden van textielarbeiders wereldwijd.
Een leefbaar loon is een mensenrecht. Maar in de textielindustrie is het krijgen van een eerlijk loon eerder uitzondering dan regel. Begin december gingen er nog tienduizenden textielarbeiders in Bangladesh de straat op om actie te voeren voor een hoger loon. Eerder waren er protesten in Cambodja, Haïti en India. Kledingarbeiders zijn het zat te moeten werken voor een loon waarvan ze nauwelijks kunnen rondkomen. Maar hoe verhoog je lonen in een industrie waarin de concurrentie moordend is, corruptie hoogtij viert en de ‘race to the bottom’ al jaren aan de gang is?
Op het Damrak in Amsterdam opende 1 december de grootste Primark winkel van Nederland. T-shirts voor vier euro, spijkerbroeken voor nog geen tientje. De een kan zijn geluk niet op, de ander kijkt er met argwaan naar. Want hoe kun je zo goedkoop zijn en tegelijk eerlijke lonen en goede arbeidsomstandigheden garanderen? In gesprek met Paul Lister, hoofd ethiek bij Primark.
Onlangs schreef ik een artikel met als kop: ‘Kinderarbeid in de kledingindustrie: komt het nog veel voor?’. Pauline Overeem is onderzoeker bij Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) en analyseert bedrijven en toeleveringsketens, met een focus op textiel en kleding in Azië. Ze deed de afgelopen jaren onder meer onderzoek naar gedwongen (kinder)arbeid in de Indiase kledingindustrie en onderzocht de rol die bedrijven hierbij spelen. Zes vragen over kinderarbeid aan Pauline Overeem.
Een dagje shoppen in Amsterdam. Winkel in, winkel uit. En thuiskomen met tassen vol kleding. Veel mensen zien het als een leuke bezigheid, sommigen noemen het zelfs hun hobby. Maar wat als die kleding door een 14-jarig meisje in India was gemaakt? Geen fijne gedachte, dat er elders op de wereld kinderen aan het werk zijn om onze kleding maken. Hoe groot is die kans?
Op 23 april 2013 legt journalist Nazmul Huda met zijn camera vast dat er scheuren zitten in de fundering van het gebouwencomplex Rana Plaza. De inspectie wordt ingeroepen en de ruim 5.000 textielarbeiders worden naar buiten gestuurd. Ze uiten zich ongerust over de scheur die is ontstaan in een van de pilaren; ze zijn bang en in paniek. Maar de fabriekseigenaar Sohel Rana denkt daar duidelijk anders over. Volgens hem is er slechts pleisterwerk van de muur gevallen en wordt het probleem binnen twee dagen opgelost. De ingenieur gaat ermee akkoord. De volgende ochtend, kort na 9 uur, wanneer de textielarbeiders weer achter hun naaimachines zitten, stort het acht verdiepingen hoge gebouw in.
Meer dan twee jaar hebben ze gestreden voor de slachtoffers en betrokkenen van de Ramp bij Rana Plaza. Vorige week was het moment dan eindelijk daar. De benodigde 30 miljoen dollar is bij het compensatiefonds Rana Plaza binnen. Hoe nu verder?
Waarom willen we zo veel mogelijk voor zo min mogelijk? Waarom kiezen we prijs boven kwaliteit? En waarom interesseert het ons zo weinig door wie onze kleding en onder welke omstandigheden die wordt gemaakt?
behindmycloset 