Kledingfabrieken die aan grote bekende merken als Benetton, C&A, GAP, H&M en PVH (Calvin Klein & Tommy Hilfiger) leveren, worden in verband gebracht met mensenrechtenschendingen in India. Uit het onlangs verschenen rapport Labour without Liberty blijkt dat vrouwelijke migranten worden geronseld met valse beloftes, slecht betaald krijgen en ernstig in hun bewegingsvrijheid worden beperkt.
De documentaire Machines legt op een poëtische manier de problemen bloot waarvan de textielindustrie doordrongen is. Je ziet de schoonheid, en je voelt tegelijkertijd de pijn.
Een leefbaar loon is een mensenrecht. Maar in de textielindustrie is het krijgen van een eerlijk loon eerder uitzondering dan regel. Begin december gingen er nog tienduizenden textielarbeiders in Bangladesh de straat op om actie te voeren voor een hoger loon. Eerder waren er protesten in Cambodja, Haïti en India. Kledingarbeiders zijn het zat te moeten werken voor een loon waarvan ze nauwelijks kunnen rondkomen. Maar hoe verhoog je lonen in een industrie waarin de concurrentie moordend is, corruptie hoogtij viert en de ‘race to the bottom’ al jaren aan de gang is?
Ongewenste seksuele aandacht, gedwongen porno te kijken of geslagen worden. Vrouwelijke textielwerknemers in Bangalore, de hoofdstad van de Indiase staat Karnataka, krijgen er dagelijks mee te maken. Zo blijkt uit het rapport ‘Eliminating violence against women at work’ dat geweld en seksuele intimidatie systematisch aanwezig zijn in Indiase kledingfabrieken en dat mannelijke daders straffeloos hun gang kunnen gaan.
Onlangs schreef ik een artikel met als kop: ‘Kinderarbeid in de kledingindustrie: komt het nog veel voor?’. Pauline Overeem is onderzoeker bij Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) en analyseert bedrijven en toeleveringsketens, met een focus op textiel en kleding in Azië. Ze deed de afgelopen jaren onder meer onderzoek naar gedwongen (kinder)arbeid in de Indiase kledingindustrie en onderzocht de rol die bedrijven hierbij spelen. Zes vragen over kinderarbeid aan Pauline Overeem.
Een dagje shoppen in Amsterdam. Winkel in, winkel uit. En thuiskomen met tassen vol kleding. Veel mensen zien het als een leuke bezigheid, sommigen noemen het zelfs hun hobby. Maar wat als die kleding door een 14-jarig meisje in India was gemaakt? Geen fijne gedachte, dat er elders op de wereld kinderen aan het werk zijn om onze kleding maken. Hoe groot is die kans?
Dat niet iedereen zich interesseert voor eerlijke kleding moge duidelijk zijn. Alleen een blik op de verkoopcijfers van grote kledingketens zegt genoeg. Maar hoe breng je duurzame kleding aan de consument die daar niet naar op zoek is? Roland Wiechert heeft daar wellicht het antwoord op gevonden: afgelopen week lanceerde hij zijn eigen kledinglabel ‘People’s Avenue’. Eerlijke kleding gericht op de commercie.
‘Made in Bangladesh’, ‘Made in China’ of ‘Made in Europe’; T-shirts en spijkerbroeken uit onze kledingkasten komen van over heel de wereld. Maar wat zegt dit precies over deze kledingstukken en is ‘made in Europe’ ook beter dan een kledingstuk gemaakt in Bangladesh of China?
De mode-industrie is de op één na vervuilendste sector die er is. Veruit het grootste deel van de kledingproductie is bestemd voor de Westerse Wereld. Wie neemt de verantwoordelijkheid en welke rol speelt onze overheid hierbij?
behindmycloset 