De mode-industrie is de op één na vervuilendste sector die er is. Veruit het grootste deel van de kledingproductie is bestemd voor de Westerse Wereld. Wie neemt de verantwoordelijkheid en welke rol speelt onze overheid hierbij?

Deze week schreef ik over een actieplan dat is opgezet door de Zweedse en Deense Ministers van Klimaat om de milieu-impact van de kledingindustrie te verkleinen (Lees hier het artikel).  In Nederland hebben we geen vergelijkbaar beleid dat erop gericht is deze sector te verduurzamen. Maar helemaal stil zitten, dat doen ze in Den Haag ook niet. “Ploumen neemt een leidende rol in dit steeds terugkerende vraagstuk”, aldus Christa de Bruijn, van Schonekleren.nl. “Haar plannen zijn zeker ambitieus te noemen.”

Lilianne Ploumen, Minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, is sinds 2012 grotendeels verantwoordelijk voor het beleid gericht op de kledingsector. In datzelfde jaar stortte de kledingfabriek Rana Plaza in Bangladesh in. Een ramp die nu symbool staat voor de schrijnende omstandigheden in veel textielfabrieken in lageloonlanden zoals Bangladesh, India en China. Ploumen blijft het niet onopgemerkt. Ruim een jaar na het incident brengt ze een zogeheten werkbezoek aan Bangladesh om te praten over de misstanden in de textielketen.

Beleid

In een kamerbrief naar aanleiding van Ploumens werkbezoek laat ze weten: “Het bezoek heeft mij een goed inzicht gegeven in de complexe problematiek in de textielsector en in de meest urgente activiteiten die nodig zijn om verbeteringen door te kunnen voeren.”

Ze stelt een plan op, in samenwerking met de International Labour Organization (ILO) om nieuwe arbeidsinspecteurs op te leiden, trainingen te verzorgen om de veiligheid en gezondheid voor werknemers in de fabrieken te waarborgen en een re-integratie cursus voor gehandicapte slachtoffers en betrokkenen.

Nieuwe risico’s

Maar daar blijft het niet bij. In het voorjaar van 2014 brengt ze nogmaals een bezoek aan Bangladesh, ditmaal gevolgd door een bezoek aan Pakistan. In Bangladesh heeft ze een afspraak met de Bengaalse ministers van Handel en Arbeid om te spreken over de bereikte vooruitgang. De Minister van Handel benadrukt dat er significante resultaten zijn geboekt. Zo is er een arbeidswet aangenomen die meer ruimte geeft aan vakbonden, is het minimumloon met 77% gestegen van 28 naar 50 euro per maand en is er een coördinatiecentrum opgericht om slachtoffers van de ramp te begeleiden. Ook geeft hij aan dat een derde van de 3500 export-georiënteerde fabrieken zijn geïnspecteerd, waar in slechts 2 procent van de gevallen sprake was van ernstige tegemoetkomingen. Ploumen uit zich kritisch en geeft in haar kamerbrief aan dat ‘verbetermaatregelen nog moeten worden aangetroffen’. Ook geeft ze aan dat de alsmaar groeiende sector en daarbij de toenemende vraag naar arbeid nieuwe risico’s met zich mee kunnen brengen.

Effectief

Dat Ploumen actief deelneemt om verbeteringen in de textielsector door te voeren, blijkt niet alleen uit de werkbezoeken. De Bruijn van de Schone Kleren Campagne benadrukt de leidende rol die de minister inneemt op dit gebied. “Ploumen heeft een duidelijk standpunt waar ze zich publiekelijk voor uitspreekt. Het is heel belangrijk dat ze dit blijft doen en de problemen onder de aandacht blijft brengen.” Toch is het voor de minister niet altijd makkelijk om tot het beoogde doel van haar opgestelde beleid te komen, zo laat de Bruijn weten. “Neem het vredesakkoord. Ter compensatie van de slachtoffers bij de fabrieksramp in Bangladesh stelde ze in 2013 een akkoord op. Het beoogde bedrag is twee jaar naar dato, met een tekort van ruim 2,7 miljoen euro, nog steeds niet gehaald.”

Dutch Design

Het beleid van de minister is voornamelijk gericht op arbeidsomstandigheden en op het buitenland. Niet zo gek als je kijkt naar de verantwoordelijkheden die binnen haar portefeuille vallen. Ondanks dat is er geen ander overheidsorgaan of ministerie die zich bezighoudt met de kledingindustrie en zich specifiek richt op Nederland. Iets waar de Scandinavische landen, met een actieplan gericht op het verduurzamen van de kledingindustrie binnen Noorwegen, Zweden en Denemarken, een uitzondering op vormen. Een plan dat weliswaar als voorbeeldfunctie kan dienen voor andere Europese landen zoals Nederland als we het hebben over het minimaliseren van de milieu-impact.

Fotocc: commons.wikimedia.org