Deze week, op 24 april om precies te zijn, is het vier jaar geleden dat Rana Plaza instortte. De ramp toonde aan dat er op het gebied van veiligheid in kledingfabrieken veel te verbeteren viel. Maar het maakte ook duidelijk hoe ontransparant de industrie is. En daar lijkt, vier jaar na de ramp, weinig verandering in te zijn gekomen. Van het gros van de kledingmerken is nog altijd niet te herleiden waar zij haar kleding laat maken.
Ongewenste seksuele aandacht, gedwongen porno te kijken of geslagen worden. Vrouwelijke textielwerknemers in Bangalore, de hoofdstad van de Indiase staat Karnataka, krijgen er dagelijks mee te maken. Zo blijkt uit het rapport ‘Eliminating violence against women at work’ dat geweld en seksuele intimidatie systematisch aanwezig zijn in Indiase kledingfabrieken en dat mannelijke daders straffeloos hun gang kunnen gaan.
Onlangs schreef ik een artikel met als kop: ‘Kinderarbeid in de kledingindustrie: komt het nog veel voor?’. Pauline Overeem is onderzoeker bij Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) en analyseert bedrijven en toeleveringsketens, met een focus op textiel en kleding in Azië. Ze deed de afgelopen jaren onder meer onderzoek naar gedwongen (kinder)arbeid in de Indiase kledingindustrie en onderzocht de rol die bedrijven hierbij spelen. Zes vragen over kinderarbeid aan Pauline Overeem.
behindmycloset 