Deze week, op 24 april om precies te zijn, is het vier jaar geleden dat Rana Plaza instortte. De ramp toonde aan dat er op het gebied van veiligheid in kledingfabrieken veel te verbeteren viel. Maar het maakte ook duidelijk hoe ontransparant de industrie is. En daar lijkt, vier jaar na de ramp, weinig verandering in te zijn gekomen. Van het gros van de kledingmerken is nog altijd niet te herleiden waar zij haar kleding laat maken.
Op 23 april 2013 legt journalist Nazmul Huda met zijn camera vast dat er scheuren zitten in de fundering van het gebouwencomplex Rana Plaza. De inspectie wordt ingeroepen en de ruim 5.000 textielarbeiders worden naar buiten gestuurd. Ze uiten zich ongerust over de scheur die is ontstaan in een van de pilaren; ze zijn bang en in paniek. Maar de fabriekseigenaar Sohel Rana denkt daar duidelijk anders over. Volgens hem is er slechts pleisterwerk van de muur gevallen en wordt het probleem binnen twee dagen opgelost. De ingenieur gaat ermee akkoord. De volgende ochtend, kort na 9 uur, wanneer de textielarbeiders weer achter hun naaimachines zitten, stort het acht verdiepingen hoge gebouw in.
1134 doden, 2000 gewonden en nog altijd 200 vermisten. Het instorten van de Bangladese textielfabriek Rana Plaza staat daarmee in de boeken als de ergste ramp uit de geschiedenis van de kledingindustrie. Op 24 april is het precies drie jaar geleden dat ‘Rana Plaza’ de headlines haalde. Om te voorkomen dat een dergelijke ramp zich nogmaals voordoet, wordt van 18 tot 24 april wereldwijd aandacht gevraagd voor de omstandigheden in textielfabrieken onder het motto: ’Who made my clothes?’
behindmycloset 