ACHTERGROND – Binnen 25 dagen van ontwerp in de winkelrekken: modeketen Zara is een van de snelste kledingretailers ter wereld. Samen met H&M zijn ze de koplopers van de snelle mode. De vraag is alleen: hoe lang nog? Webshops zoals Asos en Boohoo dreigen de giganten in te halen. Zij zijn nog sneller én nog goedkoper. Met alle consequenties van dien.
De documentaire Machines legt op een poëtische manier de problemen bloot waarvan de textielindustrie doordrongen is. Je ziet de schoonheid, en je voelt tegelijkertijd de pijn.
Een waterdichte jas, een jurkje dat niet kreukt of een T-shirt waar je minder snel in zweet. Het zijn eigenschappen van kleding die we waarderen. Maar dat daar tientallen chemische middelen voor nodig zijn, realiseren we ons nauwelijks. Hoe schadelijk is de kleding die we dragen voor onze gezondheid? En wie houdt hier toezicht op?
Een leefbaar loon is een mensenrecht. Maar in de textielindustrie is het krijgen van een eerlijk loon eerder uitzondering dan regel. Begin december gingen er nog tienduizenden textielarbeiders in Bangladesh de straat op om actie te voeren voor een hoger loon. Eerder waren er protesten in Cambodja, Haïti en India. Kledingarbeiders zijn het zat te moeten werken voor een loon waarvan ze nauwelijks kunnen rondkomen. Maar hoe verhoog je lonen in een industrie waarin de concurrentie moordend is, corruptie hoogtij viert en de ‘race to the bottom’ al jaren aan de gang is?
Livia Firth (47) is een van de meest bekende gezichten in de wereld van duurzame mode. Ze is de oprichter en creative director van duurzaamheidsadviesbureau Eco Age en grondlegger van de Green Carpet Challenge, waarbij ze beroemdheden uitdaagt om in duurzame kleding de rode loper op te gaan en modeontwerpers vraagt om dat mogelijk te maken. Daarnaast werkte ze als uitvoerend producent nauw samen met regisseur Andrew Morgan aan de aangrijpende filmdocumentaire The True Cost, waarin de keerzijde van de mode-industrie wordt blootgelegd. Dit is haar strijd tegen, zoals ze het zelf noemt, ‘the evil machine of fast fashion’.
Het is u vast niet ontgaan: het eind van het seizoen is daar, en daarom staan de winkelstraten in het teken van de sale. Kortingen oplopend van 30 tot soms wel 70 procent. Voor de consument een groot feest, voor de winkelier een manier om de verliezen te beperken. Jaarlijks blijft de Nederlandse modesector namelijk zitten met 21,5 miljoen aan onverkochte, nieuwe kledingstukken. Het gevolg: omzetschade en zinloze milieu-impact.
Onlangs schreef ik een artikel met als kop: ‘Kinderarbeid in de kledingindustrie: komt het nog veel voor?’. Pauline Overeem is onderzoeker bij Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) en analyseert bedrijven en toeleveringsketens, met een focus op textiel en kleding in Azië. Ze deed de afgelopen jaren onder meer onderzoek naar gedwongen (kinder)arbeid in de Indiase kledingindustrie en onderzocht de rol die bedrijven hierbij spelen. Zes vragen over kinderarbeid aan Pauline Overeem.
Op 23 april 2013 legt journalist Nazmul Huda met zijn camera vast dat er scheuren zitten in de fundering van het gebouwencomplex Rana Plaza. De inspectie wordt ingeroepen en de ruim 5.000 textielarbeiders worden naar buiten gestuurd. Ze uiten zich ongerust over de scheur die is ontstaan in een van de pilaren; ze zijn bang en in paniek. Maar de fabriekseigenaar Sohel Rana denkt daar duidelijk anders over. Volgens hem is er slechts pleisterwerk van de muur gevallen en wordt het probleem binnen twee dagen opgelost. De ingenieur gaat ermee akkoord. De volgende ochtend, kort na 9 uur, wanneer de textielarbeiders weer achter hun naaimachines zitten, stort het acht verdiepingen hoge gebouw in.
Wat gebeurt er als je twee modebloggers naar Cambodja stuurt om ze een kijkje te laten nemen in de fabrieken waar hun kleding wordt gemaakt? In een serie webdocumentaires getiteld Sweatshop, is te zien hoe twee Zweedse bloggers zelf ervaren hoe het is om als textielarbeider in Cambodja te werken en te leven.
behindmycloset 