In deze drieluik neem ik je mee op reis naar verschillende landen. Van de fabrieken in Cambodja, Vietnam en China tot aan de schapenhouderijen in  Australië en het hoofdkantoor in Amerika. Gaandeweg kom je alles te weten over de achtergronden van UGG. Vandaag deel III: De productie. 

Deel I of deel II nog niet gelezen? Hier lees je deel I terug en hier deel II.

Arbeidsomstandigheden
Van de schapenhouderijen gaan we door naar de fabrieken waar de UGGS worden gemaakt. Op de website van Deckers staat een lijst met 53 fabrieken. Hier worden de producten van de merken UGG, Teva, Ahnu en Sanuk geproduceerd. Op een wereldkaart is te zien waar de fabrieken staan en welk merk er in welke fabriek wordt geproduceerd. In één oogopslag valt op dat Deckers het grootste deel van de productie uitbesteedt aan fabrieken in China, Vietnam of Cambodja. (42 van de 53 fabrieken staan in die landen). Behalve het land, de regio en het merk dat er wordt geproduceerd, is er inhoudelijk niks te vinden over de fabrieken. Ook het googelen van de fabrieken bij naam levert geen relevante zoekresultaten op. Specifiek is er dus geen informatie te vinden over de arbeidsomstandigheden in de fabrieken waar Deckers produceert. Wel is er meer informatie te vinden over de arbeidsrechten in het algemeen die gelden in Cambodja, Vietnam en China.

Om te beginnen in Cambodja. Dit land in Zuidoost-Azië behoort tot een van de allerarmste landen ter wereld. Ruim een half miljoen mensen, voornamelijk vrouwen, werken in de kledingindustrie. Ze werken 6 dagen per week, 8 uur per dag en verdienen daarmee zo’n 60 euro per maand. Van dat bedrag kunnen ze zelf nauwelijks leven, zo berekende de Asia Floor Wage. Volgens deze organisatie is het minimumloon in Cambodja 79,15 euro. 21% van het leefbaar loon dat rond de 224,03 euro ligt. Precies twee jaar geleden (december 2013) riepen de vakbonden in Cambodja leden op om te staken voor een hoger loon. De demonstratie werd door de militaire politie met geweld tegengegaan waarbij 4 doden vielen en 40 gewonden. Naast de lage lonen staat ook de gezondheid van Cambodjaanse textielwerkers al jaren onder druk. Een tekort aan voedingsstoffen zorgde voor een reeks incidenten waarbij verzwakte kledingarbeidsters flauwvielen tijdens hun werk en moesten worden opgenomen in het ziekenhuis, zo berichtte de Engelse Schone Kleren Campagne in een onderzoek.

Van Cambodja reizen we naar Vietnam. Vietnam wordt ook wel genoemd als een alternatief voor productielanden China en Bangladesh nu deze landen onder de loep liggen na de vele incidenten die hier plaatsvonden. De kledingindustrie is een van de snelst groeiende industrieën van Vietnam. Op dit moment werken er zo’n 2 miljoen mensen in de ruim 2500 kledingfabrieken die het land kent. Het minimumloon ligt tussen de 88 en 133 euro per maand, afhankelijk van de regio. Het leefbaar loon ligt rond de 228 euro. Hoewel de arbeidswet in Vietnam zegt dat het minimumloon genoeg moet zijn om in de basiskosten te voorzien, verdienen arbeiders nog lang niet genoeg om van te leven. Volgens onderzoek van het Amerikaanse FLA betaalden 75% van de onderzochte fabrieken alleen het minimumloon uit. De rest haalde het niet eens. In een onderzoek van het eveneens Amerikaanse Worker Rights Consortium bleek dat het minimumloon maar een derde is van het leefbaar loon. Deze organisatie liet ook weten dat de fabrieken die het hogere minimumloon invoeren tegelijkertijd bonussen afschaffen, waardoor de arbeiders niet het bedrag krijgen waar ze recht op hebben. Onafhankelijke vakbonden zijn verboden in Vietnam. Alleen vakbonden die onderdeel zijn van de staatsvakbond worden toegestaan. Wie zich daar niet aan houdt, wordt vervolgd.

Veruit de meeste fabrieken waar Deckers zijn producten laat maken – 34 in totaal – staan in China. Dit land is de grootste exporteur van kleding in de wereld. Anders dan in Bangladesh, waar kleding het belangrijkste exportproduct is, is textiel een van de vele industrieën. In China worden verschillende minimumlonen gehanteerd, afhankelijk van de regio waarin de fabriek staat. De kustgebieden, waar de meeste kledingproductie plaatsvindt, hebben de hoogste lonen. De minder ontwikkelde en meer afgelegen gebieden hanteren flink lagere lonen. Het hoogste minimumloon vind je in Shanghai. Daar krijgt een werknemer €194,64 (1620 Yen) per maand. Het laagste minimumloon vind je in de kleinste provincie van China, op het eiland Hainan is het minimumloon € 99,75 (830 Yen) per maand. De fabrieken waar Deckers produceert staan veelal in de provincie Guangdong, een gebied aan de kust.
Het grote verschil in minimumloon komt doordat in China per provincie, autonome regio en gemeente zelf bepaald mag worden hoe hoog dat is. In de Chinese arbeidswet is opgenomen dat het minimumloon voor arbeiders genoeg moet zijn om van te leven. Denk daarbij aan lokale huurprijzen, voedselprijzen en sociale voorzieningen. Hoewel de regelgeving ten opzichte van andere textiel producerende landen goed geregeld lijkt te zijn, komt daar volgens de Schone Kleren Campagne in de praktijk weinig van terecht.
China kent daarnaast geen vakbondsvrijheid. Er is één erkende staatsvakbond, de All China Federation of Trade Unions. De wet schrijft voor dat vakbondsleiders door leden moet worden gekozen, maar vaak worden deze aangewezen door iemand. Werknemers die zelf het initiatief nemen een vrije vakbond op te richten, kunnen worden gearresteerd en in de gevangenis belanden.

Wie controleert?
Aangezien het niet mogelijk is om vanaf hier een kijkje te kunnen nemen in de fabrieken waar de UGG-laarzen worden geproduceerd, is het relevant om te kijken of er een instantie is die dat wel doet. Op de website van Deckers staat dat zij zelf een team hebben aangesteld die de prestaties van fabrieken bijhoudt en evalueert op basis van hun ‘Code of Conduct’, een lijst met regels die te maken hebben met sociale normen en verantwoordelijkheden en ander ethisch gedrag. In het document van twee(!) pagina’s staat onder meer dat de zakenpartner de arbeiders niet mag dwingen te werken, de minimumleeftijd om te werken in een fabriek 16 jaar is, dat het minimumloon moet worden gehanteerd en niet meer dan 60 uur per week mag worden gewerkt. Deckers zegt zelf bewust te zijn van het feit dat er een sterk verschil is tussen arbeidsomstandigheden in Amerika en die in ontwikkelingslanden. ‘Een complexe uitdaging’ zo omschrijft het bedrijf het waarborgen van de veiligheid en omstandigheden van de medewerkers in de fabrieken. Als reden geeft Deckers hiervoor aan zelf niet de eigenaar te zijn van de supply chain van fabrieken. ‘Onze producten worden gemaakt in onafhankelijke fabrieken die zelf hun materialen van onafhankelijke leveranciers afnemen.’ Zodoende constateert Deckers dat ‘hoewel de fabriekswerkers niet voor Deckers werken, wij de behandeling van de werknemers in de supply chain serieus nemen’.

---

 

Bronnen:

http://www.schonekleren.nl/informatie/de-kledingindustrie/productielanden/Made-in-China

http://www.schonekleren.nl/informatie/de-kledingindustrie/productielanden/made-in-vietnam

http://www.schonekleren.nl/informatie/de-kledingindustrie/productielanden/Made-in-Cambodja

http://www.deckers.com/wp-content/uploads/2014/08/Deckers-CR-Report-2014-final-2.pdf

http://www.deckers.com/wp-content/uploads/2015/08/Deckers_Supplier_Code_of_Conduct.pdf

http://www.deckers.com/company/corporate-responsibility/ethical-sourcing

http://www.deckers.com/company/corporate-responsibility/ethical-sourcing/factory-locations